FilmSok

Ένα αιμοβόρο τέρας, προϊόν μετάλλαξης αποβληθέντα όγκου της μητέρας ενός νεαρού, κυριαρχεί στις πράξεις του τελευταίου κάνοντάς τον να επιδίδεται σε τυχαίους αιματηρούς φόνους.

Ξεκαθαρίζω πως η ταινία είναι τραγική. Όχι γιατί είναι slasher αλλά γιατί πραγματικά είναι ΤΡΑΓΙΚΗ. Τραγική!!
Σίγουρα ο καθένας από εμάς θα έπαιζε καλύτερα απ ότι παίζουν οι ηθοποιοί της ταινίας που στην αρχή θα σας προκαλέσουν γέλιο με τις "τρομαχτικές" ερμηνείες τους.

Και πείτε εσείς, πώς θα σας φαινόταν μια ταινία που δείχνει την περίληψη του τι θα συμβεί (συμπεριλαμβανομένων και ΟΛΩΝ των gore σκηνών) πριν την έναρξη σε μορφή video clip ενός αστείου DIY τραγουδιού; Το THE ABOMINATION κάνει ακριβώς αυτό! Αλήθεια!


Απόσπασμα από το b-movies.gr απ όπου είδα και την ταινία....

Με κάποια επιρροή από το SHIVERS και ομοιότητες με το BRAIN DAMAGE, το THE ABOMINATION αφηγείται την ιστορία του Cody και της μητέρας του η οποία αποβάλλει από το στόμα έναν κακοήθη όγκο που είχε με τη βοήθεια ενός τηλεοπτικού ιερέα και της εκπομπής του. Ο όγκος αποδεικνύεται ζωντανός και στη συνέχεια προσκολλάται στον Cody κυριεύοντας τον και κάνοντας τον να σκοτώνει. Ο όγκος μεταμορφώνεται σε σαρκοφάγο τέρας και απολαμβάνει τη σάρκα των εκάστοτε θυμάτων του Cody, που μετά από κάθε περιστατικό υπό την επήρεια του τέρατος δεν θυμάται τι είχε συμβεί.

Έτσι, προβληματίζεται όταν βλέπει ένα κατακρεουργημένο πτώμα κάτω από το κρεββάτι του, το οποίο ο ίδιος είχε φέρει σε ένα από τα επεισόδια που του προκαλεί το «έκτρωμα», όπως και αποκαλεί τον όγκο- τέρας.

Ακόμα και αν το παραμερίσει κανείς αυτό το πραγματικό αξιοπερίεργο, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και με το σύνολο των ερμηνειών των πρωταγωνιστών που αν και στην αρχή βγάζουν γέλιο απορίας του στυλ «μα είναι ποτέ δυνατόν;», πολύ γρήγορα απλά κουράζουν και εκνευρίζουν ακόμα και τον πιο καλόβολο οπαδό κακών ταινιών.


Διασκέδαση; Ψυχαγωγία; Αυτές οι λέξεις δεν έχουν εφαρμογή στο THE ABOMINATION. Δοκιμασία; Βασανιστήριο; Λίγο τραβηγμένες, αλλά σίγουρα πολύ καταλληλότερες για να περιγράψουν το συγκεκριμένο κινηματογραφικό αξιοπερίεργο! Πάντως δείτε το αν ποτέ τύχει να το συναντήσετε πουθενά και σίγουρα θα αλλάξει την άποψη σας για πολλές ταινίες που μέχρι τότε θεωρούσατε κακές!

Άαααχ, Nazisploitation! Ένα από τα πολλά παρακλάδια του ευρύτερου exploitation χώρου που τη sleazy δεκαετία του ’70 είχε την τιμητική του με δεκάδες κυριολεκτικά ταινίες να ξεπηδούν όλη την ώρα δίνοντας ακόμα περισσότερο υλικό στους επικριτές του είδους. Κι όταν μιλάμε για Nazisploitation το THE BEAST IN HEAT σίγουρα είναι μια από τις πιο διαβόητες και… πολυτραγουδισμένες ταινίες εκείνης της αμαρτωλής περιόδου για τη γειτονική μας Ιταλία.

Μια ταινία που λογοκρίθηκε, απαγορεύτηκε και γενικά κακομεταχειρίστηκε από τις λογοκριτικές αρχές των περισσότερων χωρών στον πλανήτη με πρώτη και καλύτερη τη Μ. Βρετανία που την προσέθεσε άμεσα στη λίστα των Video Nasties όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα χωρίς καμία επίσημη έκδοση. Και αν σκεφτεί κανείς τη θεματολογία της μοιραία θα καταλήξει ότι κάτι τέτοιο είναι λογικό, με τη διαφορά ότι το THE BEAST IN HEAT, αν και sleazy όσο δεν παίρνει, πέφτει με τα μούτρα στην κατηγορία «τόσο κακό που είναι καλό».

Ξεχάστε το σόκιν ρεαλισμό του GESTAPO’S LAST ORGY και το επιτηδευμένο sleaze των ταινιών της Ilsa. Η ταινία του γενικά άγνωστου Ιταλού exploitation σκηνοθέτη Luigi Batzella αποδεικνύεται ένα μικρό αριστούργημα κακής ηθοποιίας, ερμηνειών, ανεπιτήδευτου χιούμορ και τραγελαφικών διαλόγων που είναι σίγουρο ότι δεν θα αφήσει ασυγκίνητους τις απανταχού φίλες και φίλους του πραγματικά κακού σινεμά.

Η ταινία ουσιαστικά αποτελείται από 2 διαφορετικά θεματικά μέρη που μοιάζουν να έχουν απλώς επικολληθεί μαζί που στο τέλος συναντούνται δημιουργώντας φευγαλέα την ψευδαίσθηση μελετημένου σεναρίου και εξέλιξης της πλοκής. Όμως με μια πιο προσεκτική ματιά κανείς εύκολα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα όλα προέκυψαν ψιλοτυχαία από την ομάδα παραγωγής όσο προχωρούσαν τα γυρίσματα.

Από τη μία έχουμε το «ψητό» της ιστορίας που διαδραματίζεται μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου μια όμορφη και εξαιρετικά βιτσιόζα επιστημονική αξιωματικός (Macha Magall) εκτελεί πειράματα με απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας κυρίαρχης φυλής. Το αντικείμενο των πειραμάτων είναι το κτήνος του τίτλου που δεν είναι παρά ο ηθοποιός Salvatore Baccaro (στα credits αναφέρεται ως Sal Boris) που παίρνει τις πιο αστείες γκριμάτσες που μπορεί την ώρα που ουρλιάζει κτηνωδώς ακατάπαυστα. Η αξιωματικός ρίχνει στο κλουβί του κτήνους διάφορες γυμνές κρατούμενες και συζητώντας για τα τρέχοντα θέματα του 3ου Ράιχ μαζί με την υπόλοιπη παρέα παρακολουθούν το κτήνος να τις βιάζει και να βιαιοπραγεί εναντίον τους.

Το δεύτερο μέρος έχει να κάνει με τους αντιστασιακούς της πόλης που θέλουν να την πέσουν στο στρατόπεδο και την ηγεσία του που για χάρη των υποτίθεται επιστημονικών πειραμάτων έχουν ξεκληρίσει την πόλη από γυναίκες, γέρους και παιδιά.

Κι ενώ το κομμάτι στο οποίο το τέρας και η δράση του είναι σε πρώτο πλάνο είναι όσο διεστραμμένο και sleazy θα μπορούσε να ζητήσει κανείς, το μέρος της αντίστασης κινείται σε μονοπάτια κακοφτιαγμένης πολεμικής ταινίας με ατελείωτους ανούσιους διαλόγους και δράση βήτα διαλογής. Προσθέστε και το ότι η sleazy δράση καταλαμβάνει περίπου το 1/3 του χρόνου, καταλαβαίνει κανείς ότι το ενδιαφέρον συνολικά δεν κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Πάντως υπάρχουν οι σκηνές εκείνες που δίκαια εξασφάλισαν στο THE BEAST IN HEAT την διαβόητη φήμη του και την θέση του στο παγκόσμιο exploitation πάνθεον και μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν ασταμάτητο αναίτιο γυμνό τόσο γυναικών όσο και ανδρών, βιασμούς, gore, απάνθρωπα βασανιστήρια και την θρυλική και διαχρονική σκηνή που το κτήνος τρέφεται με… τις τρίχες του εφηβαίου της κρατούμενης που εκείνη τη στιγμή βρέθηκε στο κλουβί του! Κάποιες από αυτές τις σκηνές είναι αρκετά δυσάρεστες και δύσκολες στην παρακολούθηση, αλλά οι τραγελαφικές ερμηνείες και διάλογοι τις ελαφραίνουν περισσότερο απ’ όσο έπρεπε.
Τυπικό παράδειγμα, μια σκηνή κατά την οποία ένας ναζί στρατιώτης αφαιρεί με τανάλια τα νύχια μιας κρατούμενης. Υπό νορμάλ συνθήκες μια τέτοια σκηνή παγώνει το αίμα, αλλά όταν το μόνο επιφώνημα της γυναίκας την στιγμή του μαρτυρίου είναι «Άααχ, με πονάς!», τότε δύσκολα την παίρνει κανείς στα σοβαρά! Το ίδιο ισχύει και με την προαναφερόμενη σκηνή του μακάβριου γεύματος του κτήνους, οι γκριμάτσες του οποίου αφαιρούν στη στιγμή την σοκαριστική αξία της συγκεκριμένης σκηνής κάνοντας την ελαφριά και γενικά κωμική.

Ελαφριά και κωμική θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί και ολόκληρη η ταινία, αν εξαιρέσει κανείς την απίστευτα sleazy ατμόσφαιρα που όμως δεν φτάνει σε σημεία να σοκάρει εξ’ αιτίας των άλλων στοιχείων που ελαφραίνουν αρκετά τα πράγματα. Γενικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για ένα αρκετά επικίνδυνο θέμα που παρουσιάζεται με τρόπο που δύσκολα θα σοκάρει και τον πιο ευερέθιστο θεατή. Αντίθετα, μπορώ άνετα να φανταστώ μια αίθουσα να τραντάζεται από δυνατά γέλια και παρατεταμένα χειροκροτήματα στις σκηνές που διαδραματίζονται μέσα στο στρατόπεδο, και να πλαντάζει στο χασμουρητό όλες τις υπόλοιπες.

Με λίγα λόγια, άλλη μια ένοχη απόλαυση (νούμερο 323987) από την Nazisploitation περίοδο του Ιταλικού σινεμά που ναι μεν δεν φτάνει σε επίπεδα άλλων εξίσου κλασσικών ταινιών του είδους, αλλά δύσκολα θα αφήσει παραπονεμένους τους έμπειρους θεατές του exploitation και sleaze και που δικαιολογεί την διαβόητη φήμη της και με το παραπάνω.

Απαγορευμένη σε Νορβηγία (1979-1980), Σιγκαπούρη και Ιρλανδία (1979-1987), η ταινία που περιγράφει τη ζωή του Brian από τη στιγμή της γέννησης του σε έναν στάβλο δίπλα στον νεογέννητο επίσης Ιησού Χριστό μέχρι και την προσπάθειά του να πείσει τον κόσμο που τον ακολουθεί ότι δεν είναι αυτός ο Μεσσίας. Η θρησκευτική σάτιρα των Monty Pythons προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και μάλιστα μόλις πριν ένα χρόνο, το 2009, ήρθη η απαγόρευση ύστερα από 30 χρόνια στην Ουαλική πόλη Aberystwyth.

πάρτε και ένα δείγμα από cine.gr.....

>> ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ, ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΟΥ: O Βασιλιάς Αρθούρος, οι Ιππότες του Κάμελοτ και η αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου όπως δεν τα έχετε ξαναδεί…

>> ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΝ: Ουσιαστικά η πρώτη αμιγώς κινηματογραφική απόπειρα των Python ξεκίνησε την πορεία της ως μια χαμηλού προϋπολογισμού παραγωγή, για να εξελιχθεί με τα χρόνια σε μια από τις πιο κλασικές κωμωδίες όλων των εποχών. Για πρώτη φορά η εξάδα επιχειρεί μια μεγάλης διάρκειας εξιστόρηση με συνοχή, χωρίς ωστόσο να ξεχνά τις καταβολές της ως μέλη του Flying Circus: Σεκάνς όπως αυτή της δίκης της μάγισσας, του Δούρειου Λαγού ή της Αγίας Χειροβομβίδας της Αντιόχειας, θα μπορούσαν να σταθούν και ως αυτόνομα σκετς ενός τηλεοπτικού επεισοδίου της σειράς, αποδεικνύοντας πως το διαλυμένο πλέον Ιπτάμενο Τσίρκο –του οποίου ο κύκλος είχε κλείσει μόλις έναν χρόνο πριν- ασκούσε ακόμη έντονη επίδραση επάνω τους. Από την άλλη ωστόσο, η προσπάθεια για συμβατική μορφή εξιστόρησης είναι εμφανής, όσο και αν ο χαρακτηρισμός αυτός αυτοαναιρείται με μια σειρά από τρελούς χαρακτήρες, τρελούς διαλόγους, τρελές καταστάσεις: Οι Python δε διστάζουν να χλευάσουν τα πάντα, από την Βρετανική παράδοση, τον Μαρξισμό, τις επιστήμες και τη θρησκεία μέχρι και τα ίδια τους τα σκηνικά… Κατά πολλούς η καλύτερη κινηματογραφική τους απόπειρα, μιας και ενσωματώνει με επιτυχία την αλόγιστη παράνοια της εποχής του Flying Circus στο μανδύα μιας ενιαίας και πιο προσγειωμένης αφηγηματικής γραμμής.





>> ΣΚΗΝΕΣ… ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ: Οι τίτλοι έναρξης με τους ψευτοσουηδικούς υπότιτλους, σίγουρα οι πιο τρελοί και αστείοι που έχουν παρουσιαστεί ποτέ στα κινηματογραφικά χρονικά. - - - Τι κρύβει μέσα του ο Δούρειος Λαγός; (φωτο 1) - - - Το πιο αιμοβόρικο ζώο, ένα… κουνέλι (φωτο 2) - - - Η δοκιμασία των τριών ερωτήσεων του φύλακα της γέφυρας (φωτο 3)- - - Το πιο απρόσμενο φινάλε: Ο Βασιλιάς Αρθούρος συλλαμβάνεται από την αστυνομία (φωτο 4)…

>> ΑΚΡΩΣ ΤΡΕΛΟ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΗΤΟ: Τον Μαύρο Ιππότη υποδύεται αρχικά ο John Cleese, όταν όμως μένει με ένα πόδι τον αντικαθιστά ένας μονοπόδαρος κομπάρσος. Όταν θα χάσει όλα τα άκρα του, ο Cleese είναι θαμμένος μέχρι τη μέση σε μία τρύπα με τα χέρια του δεμένα στην πλάτη. - - - Την περίοδο των γυρισμάτων του περάσματος της γέφυρας, ο Graham Chapman αντιμετώπιζε προβλήματα αλκοολισμού. Μην μπορώντας να διασχίσει τη γέφυρα από το μεθύσι, οι σκηνές του τραβήχτηκαν από μακριά ενώ τον αντικαθιστά ο πρώτος βοηθός σκηνοθέτη. - - - Μία τρίτη σκηνή με τους Ιππότες που λένε Ni αφαιρέθηκε από το σενάριο. Στη σεκάνς εκείνη, θα μετατρέπονταν σε Ιππότες που λένε Nicky-Nicky - - - Η αρχική σκέψη για το κλείσιμο του φιλμ, κατά την οποία ο Αρθούρος και οι Ιππότες του βρίσκουν το Άγιο Δισκοπότηρο στο διάσημο κατάστημα Harrods του Λονδίνου, τελικά απορρίφθηκε. - - - Οι λόγοι για τους οποίους αντί για άλογα χρησιμοποιήθηκαν ακόλουθοι που χτυπούν καρύδες: Ήταν φτηνό, δεν χρειάστηκε να μάθει κανείς ιππασία και πρωτίστως, ήταν αστείο. - - - Ο Michael Palin υποδύεται 10 χαρακτήρες. - - - Η μόνη ταινία στην οποία εμφανίζεται τόσο συχνά ο Terry Gilliam. Μάλιστα, αναγκάζεται να πεθάνει τέσσερις φορές (ως Πράσινος Ιππότης, Sir Bor, σκιτσογράφος και φύλακας της γέφυρας). - - - Ασυνήθιστο για Python: Όλους τους θηλυκούς ρόλους τους υποδύονται γυναίκες, εκτός αυτού της μητέρας του Dennis (Terry Jones).




>> ΠΑΡΑ…ΛΟΓΙΕΣ (1):

[Η δεύτερη συνάντηση με τους Ιππότες που λένε Ni]



Αρχηγός Ιπποτών (Michael Palin): «Δεν είμαστε πια οι Ιππότες που λένε Ni»

Άλλος Ιππότης: «Ni!»

Υπόλοιποι Ιππότες: «Σσσσστ...»

Αρχηγός Ιπποτών: «Είμαστε πλέον οι Ιππότες που λένε "Ekki-Ekki-Ekki-Ekki-Ptang! Zoom-Boing! Znourrwringmm!”. Γι αυτό θα περάσετε μια δοκιμασία»

Αρθούρος (Graham Chapman): «Ποια είναι αυτή η δοκιμασία, ιππότες που <κομπιάζει> μέχρι πρόσφατα λέγατε Ni;»

Αρχηγός Ιπποτών: «Πρώτα πρέπει να βρείτε άλλον έναν θαμνότοπο. Μετά, όταν τον βρείτε, θα τον βάλετε δίπλα σε αυτόν -μόνο λίγο πιο ψηλά ώστε να σχηματίζεται μονοπάτι ακριβώς εκεί στη μέση»

Άλλοι Ιππότες: «Ναι! Μονοπάτι! Μονοπάτι!»

Αρχηγός Ιπποτών: «Μετά, όταν θα έχετε βρει τον θαμνότοπο, θα πρέπει να κόψετε το πιο γερό δέντρο του δάσους με μια ρέγγα!»





>> ΠΑΡΑ…ΛΟΓΙΕΣ (2):

[Επιστρατεύοντας την Άγια Χειροβομβίδα για την αντιμετώπιση ενός… κουνελιού]



Βασιλιάς Αρθούρος (Graham Chapman): «Και πώς δουλεύει;»


Λάνσελοτ (John Cleese): «Δεν γνωρίζω, άρχοντά μου»


Βασιλιάς Αρθούρος: «Συμβουλευτείτε το Βιβλίο των Αρμάτων!»

Πατήρ Maynard (Eric Idle): «Άρματα, κεφάλαιο 2, στίχοι 9 ως 21»

Κληρικός (Michael Palin): (Διαβάζοντας) «Και ο Άγιος Αττίλας ύψωσε το χέρι του, λέγοντας: «Ω Κύριε, ευλόγησε αυτή τη χειροβομβίδα Σου, που θα κάνει κομματάκια τους εχθρούς Σου, ελέω Θεού». Και ο Κύριος χαμογέλασε. Κι εκείνοι έφαγαν τους αμνούς, και κυπρίνους, και αντζούγιες, και ουρακουτάγκους, και δημητριακά για το πρωινό, και μπουκίτσες φρούτων, και…»

Πατήρ Maynard: «Προχώρα το λίγο, Αδερφέ…»


Κληρικός: «Και ο Κύριος μίλησε και είπε: “Πρώτα βγάζεις την Αγία Περόνη. Ύστερα μετράς ως το τρία, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Τρία θα πρέπει να είναι ο αριθμός ως τον οποίο θα μετρήσεις, και ο αριθμός της μέτρησης θα πρέπει να είναι το τρία. Ούτε ως το τέσσερα, ούτε ως το δύο, εκτός αν το δύο ακολουθηθεί από το τρία. Το πέντε αποκλείεται. Ως το τρία όταν θα φτάσεις, που θα είναι ο τρίτος αριθμός της μέτρησής σου, πέταξε την Αγία Χειροβομβίδα της Αντιόχειας προς τον εχθρό, ο οποίος –άσεμνος στο βλέμμα του Κυρίου- θα τη φάει στη μάπα»

Πατήρ Maynard: «Αμήν»

Όλοι: «Αμήν»

Βρεττός Λιάπης  

Μία νεαρή όμορφη συγγραφέας αποσύρεται σε ένα εξοχικό σπίτι της Αμερικανικής επαρχίας για να ξεφύγει από την καθημερινότητα της πόλης και να γράψει το νέο βιβλίο της. Οι ντόπιοι επιβήτορες όμως, αφού την υποβάλουν σε πολλαπλούς βιασμούς την αφήνουν νομίζοντας ότι έχει πεθάνει. Αυτή όμως θα σχεδιάσει την εκδίκησή της.
Από τις πιο διαβόητες και αμφιλεγόμενες ταινίες της δεκαετίας του ’70, το I SPIT ON YOUR GRAVE κατηγορήθηκε από πολλούς ως μια ταινία που εξυψώνει την πράξη του βιασμού, και που έχει αμφίβολες ηθικές βάσεις. Έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως μια σκληρότατη ταινία, η οποία φλερτάρει με την ιδέα ότι οι γυναίκες είναι απλώς σεξουαλικά παιχνίδια στα χέρια macho ανδρών.

Ο «πολύς» John Waters (CRY BABY, PINK FLAMINGOES) δήλωσε ότι το I SPIT ON YOUR GRAVE τον σόκαρε πολύ και γενικά δυσκολεύτηκε να το παρακολουθήσει. Λογικό, λοιπόν όλες αυτές οι κριτικές μαζί με την διαφημιστική καμπάνια που ακολούθησε την ταινία («Αυτή η γυναίκα μόλις πετσόκοψε, έσπασε και έκαψε 4 άνδρες πέρα από το σημείο αναγνώρισης, αλλά κανένα δικαστήριο στην Αμερική δεν θα την καταδικάσει») συνέβαλαν στο να απαγορευτεί η ταινία στη Μεγάλη Βρετανία και σε άλλες χώρες του κόσμου να «γονατίσει» μπροστά στο ψαλίδι της λογοκρισίας.
Βλέποντας το I SPIT ON YOUR GRAVE, εύλογο είναι κάποιος να αναρωτηθεί αν αυτοί οι ταγμένοι πολέμιοί του, πραγματικά μπήκαν στον κόπο να κάτσουν να το δουν.

Σίγουρα δεν πρόκειται για μια εύπεπτη ταινία να παρακολουθήσει κανείς. Είναι σκοτεινή, απαισιόδοξη, ωμή και πολύ σκληρή ιδίως στις σκηνές του βιασμού. Βάλε και λίγο το θέμα του βιασμού καθαυτό που παραμένει ένα αξεπέραστο κινηματογραφικό ταμπού και η εικόνα του I SPIT ON YOUR GRAVE συμπληρώνεται. Αυτοί και μόνο οι λόγοι, δικαιολογούν μέχρι ενός σημείου την φήμη της ταινίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δίνουν δίκιο στους επικριτές της.

Όχι, το I SPIT ON YOUR GRAVE δεν εξυψώνει την πράξη του βιασμού, τουλάχιστον περισσότερο από το LAST HOUSE ON THE LEFT ή το πιο πρόσφατο IRREVERSIBLE. Όχι, ο θεατής δεν μπορεί να ταυτιστεί σε καμία περίπτωση με τους σχεδόν καθυστερημένους ντόπιους γορίλες που έχουν την δική τους αρρωστημένη θεωρία για το «τι θέλουν οι γυναίκες».

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το I SPIT ON YOUR GRAVE προκαλεί. Βεβαίως, δείχνει αχρείαστες εικόνες βίας και έντονες πράξεις εξευτελισμού σε βάρος της γυναίκας που μετά από λίγο γίνονται πολύ δύσκολες στην παρακολούθηση, αλλά την ίδια στιγμή παίρνει καθαρά το μέρος της τελευταίας και καταδικάζει τις πράξεις εις βάρος της. Η συνεχιζόμενη εμμονή των βιαστών στο να αρνούνται να αναγνωρίσουν την πράξη τους, και στο να συνεχίζουν να συμπεριφέρονται στην πρωταγωνίστρια με εξευτελιστικό τρόπο ακόμη τους καθιστά υπάνθρωπους, που ο θάνατός τους θα έρθει στο τέλος φυσιολογικά και αναπόφευκτα.

Από τεχνικής πλευράς, το I SPIT ON YOUR GRAVE έχει συζητηθεί ελάχιστα όλα αυτά τα χρόνια. Συνήθως οι συζητήσεις γύρω από την ταινία επικεντρώνονται στην υστεροφημία του, και οι περισσότεροι κριτικοί αλλά και κοινό βιάζονται να το κατηγοριοποιήσουν ως ένα βδελυρό exploitation τερατούργημα που δεν έπρεπε να είχε γυριστεί ποτέ. Εγώ διαφωνώ κάθετα με αυτήν την άποψη.

Κατά τη γνώμη μου είναι από κάθε άποψη καλογυρισμένο, σκηνοθετημένο με μαεστρία από τον Zarchi, ο οποίος βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα που έτυχαν σε ένα φίλο του και την κόρη του όταν οδηγώντας στην Νέα Υόρκη εντόπισαν μια πρόσφατα κακοποιημένη γυναίκα να σέρνεται αιμόφυρτη στην άκρη του δρόμου, με «παχιά» αποπνικτική ατμόσφαιρα που τονίζεται ακόμα πιο πολύ από την καταπληκτική φωτογραφία αλλά και από την παντελή έλλειψη μουσικής υπόκρουσης. Η Camille Keaton είναι καταπληκτική και απόλυτα ρεαλιστική στο ρόλο της νεαρής συγγραφέα, ενώ οι ερμηνείες από σχεδόν όλους τους πρωταγωνιστές είναι πρώτης γραμμής για ταινία με το δεδομένο προϋπολογισμό.

Έχοντας αυτά υπ’ όψη, θα πρέπει να τονίσω ότι η προβολή του I SPIT ON YOUR GRAVE είναι μια εμπειρία που μπορεί να συγκριθεί με την προβολή ταινιών όπως IRREVERSIBLE, WRONG WAY και LAST HOUSE ON THE LEFT. Είναι άβολη, δύσκολη, σε πολλές στιγμές δυσάρεστη και σίγουρα δεν προορίζεται για το ευρύ κοινό. Σε κάθε περίπτωση όμως, αξίζει την προσοχή των φίλων του exploitation, μόνο και μόνο για την απομυθοποίηση της παραφιλολογίας που την ακολουθεί τόσα χρόνια.

Περιττό να αναφέρω ότι ακόμα και σήμερα το I SPIT ON YOUR GRAVE δεν έχει τύχει επίσημης χωρίς περικοπές κυκλοφορίας στην Μεγάλη Βρετανία και ακόμα είναι στην κορυφή της λίστας των Video Nasties, μαζί με ταινίες όπως το FACES OF DEATH, την uncut έκδοση του CANNIBAL HOLOCAUST και πολλές άλλες. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο δηλαδή, ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι εξίσου- αν όχι περισσότερο- σόκιν ταινίες όπως το IRREVERSIBLE ή το διεστραμμένο αριστούργημα του Takashi Miike VISITOR Q κυκλοφόρησαν χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς περικοπές, πιθανότατα λόγω του Art House καμουφλαρίσματός τους.

Το άρθρο είναι από το b-movies.gr

Ο Ντεοντάντο χρησιμοποείσαι για πρωταγωνιστή έναν πορνοστάρ (Ρόμπερτ Κέρμαν) και γενικότερα άτομα τα οποιία δεν είναι ηθοποιοί και δημιούργησε μια ταινία καθαρά για να σοκάρει.


ΣΕΝΑΡΙΟ: Μια ομάδα αμερικανών επισκέπτονται μια φυλή στον Αμαζόνιο με σκοπό να κάνουν έναν ντοκιμαντέρ. Δεν επιστρέφουν ποτέ και ο ανθρωπολόγος Χάρολντ Μονρό (Ρόμπερτ Κέρμαν) καλείται να τους βρει. Αφού ταξιδεύει στον Αμαζόνιο και έρχεται σε επαφή με τους ιθαγενείς ανακαλύπτει ότι έχει μείνει από την ομάδα αλλά και ένα φιλμ που θα αποκαλύψει τι πραγματικά έχει συμβεί.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ agoartas.gr...

"Είναι τόσο σκληρό και ρεαλιστικό που δέκα μέρες μετά την πρεμιέρα του στο Μιλάνο το Φεβρουάριο του 1980 το δικαστήριο αποφάσισε την απόσυρση του από τις αίθουσες και τη σύλληψη του Ντεοντάτο (τον είχε προειδοποιήσει για αυτό με γράμμα του ο Σέρτζιο Λεόνε). Όλοι πίστεψαν πως πρόκειται για ένα «snuff» φιλμ όπου ο σκηνοθέτης είχε σκοτώσει πραγματικά τους ηθοποιούς του. Τα πράγματα έκανε πιο δύσκολα το γεγονός ότι ο Ντεοντάτο είχε υπογράψει συμφωνητικό με όσους έπαιξαν στην ταινία να μην εμφανιστούν στα ΜΜΕ για έναν χρόνο. Τελικά αφού έβλεπε ότι κινδύνευε με φυλάκιση αναγκάστηκε να σπάσει το συμφωνητικό και να παρουσιάσει τους ηθοποιούς. Μάλιστα υποχρεώθηκε να εξηγήσει λεπτομερώς πως έφτιαξε τη χαρακτηριστική σκηνή με την παλουκωμένη κοπέλα (το κορίτσι καθόταν πάνω σε μια σέλα και είχε στο στόμα της ένα ξύλο).

Μπορεί φόνοι να μην έγιναν όμως ο Ντεοντάτο, για χάρη του δημιουργήματός του, σκότωσε στην πραγματικότητα δύο πιθήκους, ένα γουρούνι, ένα φίδι, μια χελώνα και μια ταραντούλα (όλα δόθηκαν στη συνέχεια στην τοπική φυλή για να τα φάει). Χρησιμοποιήθηκε ένα πραγματικό πτώμα (κάτι που απέκρυπταν για πολλά χρόνια) ενώ και οι σκηνές με σεξ ήταν αληθινές. Οι περισσότεροι ηθοποιοί είχαν υποστεί σοκ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ενώ κάποιοι αποκάλυψαν πως είχαν φοβηθεί πως τελικά θα πεθάνουν για τις... ανάγκες της ταινίες. Ήταν τόση η νευρικότητα μάλιστα στα γυρίσματα που συνέβησαν πολλά ατυχήματα αλλά και κόπηκαν σκηνές που είχε... οραματιστεί ο Ντεοντάτο (χαρακτηριστικότερη αυτή με τα πιράνχας που έτρωγαν έναν άνθρωπο).

Στη χώρα μας έκανε επίσημη πρεμιέρα στις 28 Σεπτεμβρίου 2007 (!). Για όσους επιλέξουν να το δουν βασική προϋπόθεση είναι να έχουν γερό στομάχι...

To Mordum κυκλοφόρησε σε DVD το 2003. Ειλικρινά λυπάμαι για τον καθένα που το έχει δει, όπως και εμένα που έχω δει σύντομες σκηνές και ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που είδαν τα ματάκια μου. Υποθέτουμε πως όλοι όσοι παρακολουθείτε αυτό το blog καταλαβαίνετε πως κάθε ταινία εδώ μέσα μπορεί να έχει κάτι το σοκαριστικό αλλά έχει και γενικότερα μια αξία και καταλαβαίνουμε όλοι τον λόγο που μπορεί να έγινε. Το Mordum όμως;;;;




> Το Mordum όμως;;;; Γιατί δημιουργήθηκε;;;

Η ταινία είναι φαινομενικά για ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε δύο άνδρες (ένας εκ των οποίων είναι ιδιοκτήτης της εταιρείας ταινίας) και μια γυναίκα.

Η ταινία περιλαμβάνει παιδοκτονία, παιδοφιλία, νεκροφιλία, και πολλές πολλές εξαιρετικά γραφικές και βάναυσες δολοφονίες. Η ταινία κυριολεκτικά δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει, εκτός ίσως για να αναδείξουν τις ιδιαίτερες ικανότητες των αποτελεσμάτων της εταιρείας παραγωγής. Είμαι εξαιρετικά φιλελεύθερος και κατά της λογοκρισίας αλλά μπορώ να πω πως πιστεύω ακράδαντα ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος χωρίς το υπάρχον.

Είναι από τις πιο ανησυχητικές ταινίες που έγιναν ποτέ. Ειλικρινά ελπίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω χειρότερο.