Trouble every Day…. “I love you so much, I could eat you…”

Η ταινία εμπίπτει στην κλασσική πλέον κατηγορία (αντι-)προτάσεων μου,
Love-Hate. Η σκηνοθέτις Claire Denis δίνει περισσότερο έμφαση
στην αισθητική της ταινίας, παρά στο στόρι της, ακριβώς όπως
μου αρέσει κι εμένα, προσωπικά. Κι η συγκεκριμένη ταινία, μπορεί
να “δουλέψει” μόνο έτσι. Η σκηνοθεσία καταφέρνει να φτιάξει την σωστή
ποιητική διάθεση κι αν εγκλιματιστείς σε αυτούς τους τόνους, αποζημιώνεσαι.
Η ταινία γίνεται μάλιστα αρκετά υπνωτική & creepy, χάρη στην έλλειψη
πολλών διαλόγων καθώς και στην θεματική της.

Η ταινία δεν εξηγεί πολλά καθ’ολη την διάρκειά της, αλλά ασχολείται
κυρίως με 2 ζευγάρια. Τους νεόνυμφους Gallo-Vessey, που βρίσκονται
για ταξίδι του μέλιτος στο Παρίσι και τους Descas-Dalle. Βγάζουμε την Vessey
από την μέση και μένουμε με τους άλλους τρεις, οι οποίοι έχουν κάποια
εμπλοκή με πρωτοποριακά επιστημονικά πειράματα που αφορούν την
λίμπιντο. (και που όπως θα καταλάβετε δεν έχουν πάει και τόσο καλά!
-> Η Dalle έχει καταντήσει ένα αγρίμι που δεν μπορεί να κοντολάρει
την λίμπιντό της και αποκτάει καννιβαλιστικές/δολοφομικές τάσεις
όταν ερεθιστεί σεξουαλικώς. Ο Descas προσπαθεί να την κρατήσει
περιορισμένη και να βρει λύση. Ο Gallo αντί να κοιμάται με την γυναίκα του,
ψάχνει να βρει μανιωδώς τον Descas στο Παρίσι, για το όλο θέμα.
Η Vessey δεν ξέρει τίποτα απ’ όλα αυτά…

Η τανία απέκτησε έναν cult χαρακτήρα για 2 σκηνές-σοκ!
(Προσοχή στις λιποθυμίες κι όχι μόνο!)
Απλά σας αφήνω να τις ανακαλύψετε μόνοι/μόνες σας…

Υπενθυμίζω ότι η ταινία λειτουργεί περισσότερο ποιητικά.
Είναι δύσκολη η θέασή της, λόγω του τόνου της κυρίως.
Είναι πιο ασαφής στην πλοκή της (που προσδίδει όμως στο μυστήριό της)
και νομίζω πως μιλάει στην τελική για τον ίδιο τον πόνο της ύπαρξης,
με μία ιδιαίτερη κινηματογραφική γλώσσα, που κάθε σύγχρονος σινεφίλ
που σέβεται τον ευατό του, οφείλει να την δει, για να σχηματίσει έστω άποψη.